warszawska jesień (od)nowa

koniec września, koniec wisły

resztki słońca pulsowaniem wchodzą pod oczy;

już zawsze listopad

z form robi się ta barowa; śnięte ćmy i tanie pszczółki

na chodnikach krusi chłopcy w dużych ciałach, dawniej: mężowie,

bóg przymyka oko

krzyczę: ten świat nie jest mój, granice wracają w łożyska

przepływ przeciwciał, współciał wibrujących

nie składam się już ze strachu

via: freshfrompoland.tumblr.com